Balet klasyczny

Balet klasyczny




　

Trenigi baletu rozpoczynają dziewczynki już około 5 roku życia.

Balet jako taniec klasyczny jest formą widowiska, która wywodzi się z włoskich maskarad, oper baletowych i dramatów baletowych. Początkowo tematyka widowisk była mitologiczna, a na scenie można było zobaczyć zarówno taniec, śpiew, jak i pantomimę. Dopiero w drugiej połowie XVIII wieku balet pozbawiono partii śpiewanych.

Balet klasyczny składa się ze ściśle określonych ruchów ciała tancerzy, dodatkowo utrudnionych faktem, że tańczyć należy na palcach (służą do tego specjalne buty do tańczenia – pointy). Taniec może być wykonywany solo, grupowo lub parami.


Przykładowe ktoki w balecie:


pas de bourrée – drobne kroczki w bok; chassé – łagodny, delikatny ślizg stopy; développé – balansowanie na jednej nodze przy jednoczesnym uniesieniu i wyprostowaniu drugiej; révérence – ukłon na koniec lekcji; rond de jambe – zataczanie kręgu nogą; sissonne – krok nożycowy; allongé – wydłużony układ rąk, wyprostowanie zamkniętej pozy rąk; arrondi – zaokrąglenie pozy rąk od ramienia do palców.

W balecie klasycznym obowiązującym strojem na występy jest tzw. paczka klasyczna, nazywana także klasyczną tutu. Tutu to rodzaj sukienki – w przypadku klasycznego baletu jest sztywna i odsłania ona całe nogi tancerki. Najbardziej znanym przykładem baletu klasycznego jest „Jezioro łabędzie”.

　
Balet współczesny


Współczesny balet ukształtował się w XX wieku, jako reakcja na schematyczne układy taneczne klasycznego baletu. We współczesnej formie tańca baletowego jest większa swoboda – zarówno w ruchach tancerzy, jak i ich strojach. Także tematyka widowiska jest szersza – nie są to już „tylko” uczucia, ale także np. zagadnienia filozoficzne. Balet współczesny łączy elementy:

baletu klasycznego,

tańca akrobatycznego,

tańca modern,

tańca towarzyskiego.

　
Taniec jazzowy a balet



Taniec jazzowy wyrósł z baletu jako techniki tańca, ale jego „bazą” jest muzyka. Jazz jest muzyką improwizacji, niosącą za sobą wielki ładunek emocji. Jego swoboda jest widoczna także w tańcu. Jazz to także synkopowany, parzysty rytm, sprawiający, że taniec jazzowy jest tańcem trudnym, o charakterystycznym rozłożeniu akcentów w czasie ruchu.

Taniec jazzowy łączy w sobie elementy:

baletu,

modern dance,

tańca współczesnego.

Cechy charakterystyczne tańca jazzowego to:

izolacje – niezależne ruchy różnymi częściami ciała,

kontrakcje – ruchy ciała pochodzące z tańca hip-hop.

możliwość improwizacji,

ekspresywność,

swoboda ruchów,

pozycje na stojąco, na kolanach, na leżąco czy w przysiadzie.
Primabalerina (wł. primaballerina - "pierwsza baletnica") - tytuł nadawany przez dyrektora teatru dla najlepszej tancerki w zespole baletowym, która charakteryzuje się nienaganną techniką, dyscypliną sceniczną, wielką charyzmą i niezwykłą osobowością. Słynne primabaleriny to np. Maja Plisiecka i Margot Fonteyn.



Strój baletnicy

body – kostium do ćwiczeń baletowych, na cienkich lub szerokich ramiączkach, w odróżnieniu od normalnego body, body na balet nie ma zapięcia w kroku;


trykoty – specjalne getry (z rozcięciem na stopę, właśnie takich używa się podczas ćwiczeń baletowych) lub rajstopy (ze stopami, zakładane głównie na występy).

paczka ćwiczebna – jest używana na próbach do ról tańczonych w paczce klasycznej;

paczka klasyczna – to spódniczka krótka i sztywna, odsłaniająca całe nogi tancerki, taką tutu można zobaczyć np. w słynnym balecie „Jezioro łabędzie”;

paczka romantyczna – wydłużona spódniczka, sięgająca nawet do połowy łydki, z gorsetem i krótkim rękawem, taką paczkę można zobaczyć w balecie romantycznym „Giselle”.

Pointy – twarde baletki z usztywnionymi czubeczkami.

　
Znane balety

Jezioro łabędzie - Piotr Czajkowski

Święto wiosny - Igor Strawiński

Śpiąca królewna - Piotr Czajkowski

Pulcinella - Igor Strawiński

Dziadek do orzechów - Piotr Czajkowski